Rusiyada Fevral burjua inqilabı

Rusiyanı 1917-ci il Fevral inqilabına gətirən çıxaran ən böyük səbəbləri aşağıdakı kimi sıralamaq mümkündür:


1.Rusiyanın ikinci dünya müharibəsində hərbi uğursuzluqları. Fevral inqilabının Birinci Dünya Müharibəsi dövründə Rusiya ordusunun hərbi uğursuzluqlarının nəticəsi olduğu güman edilir. Lakin, çağdaşların müşahidələrinə və müasir tarixçilərin fikrincə, "arxa tərəfdəki pessimist hisslər cəbhədəki pis vəziyyətdən daha güclü idi". Pessimizm və müxalifət xüsusilə Petroqradda daha güclü idi. 1916 Rusiya üçün ümumiyyətlə hərbi baxımdan uğurlu olduğu halda əsgərlərin firar halları davam edir, xalqın narazılığı gündən günə artırdı.. İngilis tarixçisi Bernard Pars bu ziddiyyəti aşağıdakı kimi ifadə etmişdir: "ön sağlam idi, amma arxa çürük"·
2. Müharibə başlayandan Rusiya sərmayənin böyük bir hissəsini hərbi sənayeyə ayırmışdı. Buna görə də ölkədə iqtisadi vəziyyət çox pis idi. Çörək qıtlığı xalqın xüsusi narazılığına səbəb olmuşdu. 1917-ci ilin əvvəlində Rusiyanın böyük şəhərlərinə ərzaq tədarükündə azalma gücləndi və fevral ayının ortalarında çörəyin olmaması və qiymətlərin artması səbəbindən işçilər kütləvi şəkildə tətil etməyə başladılar.Petroqradda taxıl iğtişaşları başladı - izdihamlı insanlar çörək dükanlarını darmadağın etdilər və 23 fevralda Petroqradda işçilərin ümumi tətili başladı."Çörək!", "Müharibə ilə aşağı!", "Avtokratiya ilə aşağı!" şüarları ilə işçilər tətillərə başladılar. Bu bir inqilabın başlanğıcını qeyd edən bir siyasi nümayiş idi.
3. Kəndlilərin torpaq çatışmazlığı problem var idi. Onlar torpaqların yenidən bölüşdürülməsini istəyirdilər.
4. Köhnə hakimiyyətin- monarxiyanın çürümüşlüyü. 1905-1907 inqilabından sonra xalqın çara olan inamı itmişdi. 2-ci Nikolay dövləti idarə edə bilmirdi, ətrafında yaranan problemləri həll edəcək insanlar yerinə Rasputin kimi fırıldaqçıları toplamışdı. . Kübar cəmiyyətin üzvünə çevrilən Rasputin II Nikolay və Aleksandra Fyodorovnanın Hemofiliya xəstəliyindən əziyyət çəkən Aleksey adlı oğlanlarını möcüzəvi şəkildə sağaltdıqdan sonra daha da məşhurlaşmışdır. O getdikcə dövlət işlərinə daha çox qarışır və bacarıqsızlığı daha pis nəticələrə səbəb olurdu. Buna rəğmən çar ailəsinin sonsuz etimadı var idi. Xalqın Nikolayın istefasını istədiyini bir zamanda o özünü ordu rəhbəri təyin etdi və bu vəziyyəti daha da pisləşdirdi.
5. Yüksələn müxalifət.


Rusiyada sosial ziddiyyətlər daha çox kəskinləşmiş,siyasi böhran daha da dərinləşmişdi. 1915-1916-cı illərdə Rusiyada iki milyona yaxın adam tətil etmişdi. Tətil hərəkatına qarşı görülən tədbirlər heç bir fayda vermədi. Artıq 1917-ci ilin əvvəli üçün Rusiya inqilab astanasında dayanmışdı. Rusiyada siyasi böhranın başlıca məsələsi olan hakimiyyət problemini əsasən üç siyasi cəbhənin: çar mütləqiyyətinin, liberal burjuaziyanın və demokratik qüvvələrin mübarizəsi həll edirdi. Mütləqiyyət cəbhəsinə dvoryan-mülkədarlar, ali məmurlar bürokratiyası, yüksək səviyyəli zabitlər daxil idi. Bu cəbhədən olanlar hakimiyyəti dəyişdirmək fikrində olmasalar da dərin böhran və tənəzzül vəziyyətindən çıxmaq üçün canfəşanlıqla yol axtarırdılar.
Kadetlər partiyasının başçılıq etdiyi liberal burjuaziya cəbhəsi hakimiyyətə can atan qüvvələrdən idi. O, çarizmi ləğv etmədən, konstitusiyalı monarxiyaya keçmək yolu ilə mülkədar burjua quruluşunu möhkəmləndirmək fikrində idi. Onlar 1915-ci ilin yay-payız böhranı gedişində öz konstitusiya proqramından müəyyən dərəcə geri çəkilmişdilər: Duma qarşısında məsuliyyət daşıyan hökumət yaratmaq tələbindən əl çəkib onu "ictimai etimad hökuməti" tələbi ilə əvəz etmişdilər. Bununla kadetlər mütləqiyyətə güzəştə getmişdilər. Belə ki, "ictimai etimad hökuməti" Duma tərəfindən deyil, çar tərəfindən təyin edilməli idi. Kadetlərin fikrincə, mütləqiyyətə bu güzəşt çar II Nikolayı real hakimiyyətdən əl çəkməyə və onu burjuaziyaya verməyə şirnikləndirməli idi. Lakin çar dairələrinin burjua müxalifətinə qarşı hücumları iri burjua nümayəndələrinin qəti əməli addımlar atmağa məcbur etdi. Çarın ətrafındakı bəzi şəxslərin Almaniya ilə birtərəfli sülh bağlamaq cəhdləri və inqilab təhlükəsi liberal burjuaziyanı saray çevrilişi ilə məsələni həll etməyə yönəltdi. Bu işdə ona birtərəfli sülh bağlanmasından ehtiyat edən İngilis-fransız imperialistləri də kömək edirdilər. İri burjua dairələri II Nikolayın yerinə onun azyaşlı oğlu Alekseyi taxt-taca oturtmaq, çarın qardaşı Mixaili isə onun qəyyumu təyin etmək fikrinə düşmüşdülər. Lakin 1917-ci il fevral inqilabı nə saray çevrilişinə, nə də burjua-mülkədar qəsdinin həyata keçirilməsinə imkan vermədi.

Xırda burjua mövqeyindən çıxış edən eser-menşeviklər də əsasən iri burjuaziyanın siyasətini, "ictimai etimad hökuməti" yaratmaq xəttini müdafiə edirdilər.

Demokratik cəbhədən olan qüvvələr öz qarşılarında tamamilə başqa vəzifələr qoymuşdular. Onlar demokratik respublika, 8 saatlıq iş günü, mülkədar torpaqlarının müsadirə edilməsi və s, tələblər irəli sürürdülər. Bu cəbhəyə proletariat, kəndlilər, şəhərin orta təbəqələri və tələbələr də daxil olmaqla demokratik ziyalılar daxil idi, Bu cəbhədə eser və menşeviklərin sol cinahından olan hissələri, "mejrayonçular" adlanan qrup və bolşeviklər böyük fəallıq göstərirdilər.

1917-ci ilin əvvəllərində Rusiyada inqilabi demokratik hərəkat daha da gücləndi. "Rədd olsun müharibə!", "Rədd olsun çar!" şüarları altında tətillər bütün ölkəni bürüdü. Təkcə Petroqradda "Qanlı bazar" gününün 12-ci ildönümü münasibətilə 9 (22) yanvarda keçirilən tətildə 150 min adam iştirak etmişdi.

Bütün bu etiraz çıxışları göstərirdi ki, Rusiyada artıq ümummilli böhran ən yüksək səviyyəsinə çatmışdır. Artıq çarizm ilə sazişə girməyə çalışan burjua dairələri də çarın və onun hökumətinin qətiyyətsiz hərəkətlərindən narazılığa başlamışdılar. Dövlət Dumasının sədri M.V.Rodzyankonun Dumanın səlahiyyətini uzatmaq və hökumətin heyətində dəyişikliklər etmək barədəki 1917-ci il fevralın 10-dakı xahişinə cavab olaraq fevralın 13-də çar II Nikolay Dövlət Dumasının buraxılması haqqında fərman imzaladı (Fərman fevralın 26-da elan edilmişdi).
1917-ci il fevralın ortalarında böhran daha da dərinləşdi. Fevralın 14-də Petroqradda "Rədd olsun müharibə!", "Rədd olsun çar hökuməti", "Yaşasın ikinci rus inqilabı" şüarları altında böyük tətil keçirildi. Bundan on gün sonra, fevralın 24-də tətil kütləvi xarakter aldı. Həmin gün təkcə Petroqradda tətilçilərin sayı 200 mindən çox idi. Hətta fevralın 25-də bir sıra müəssisələrdə fəhlələr Petroqrad Sovetinə nümayəndələr seçdilər. Tətil ümumsiyasi tətilə çevrildi. Bəzi yerlərdə polis ilə toqquşmalar da baş verdi. Fevralın 26-da çarın, Ali Baş Komandanın əmri ilə tətilçilər qoşunlar tərəfindən güllə-boran edildilər. Sonrakı gün ümumsiyasi tətil silahlı üsyana çevrilməyə başladı. Fevralın 27-də 67 min əsgər üsyançılar tərəfinə keçdi. Artıq fevralın 28-də üsyançılar tərəfinə keçən əsgərlərin sayı 127 minə çatmışdı. Martın 1-də isə onların sayı 170 min idi. Fevralın 27-də axşam artıq paytaxtın əksər hissəsi üsyançıların əlinə keçmişdi. Lakin həmin günlərdə mütləqiyyət üsyana qalxan xalqla mübarizə aparmaq üçün hələ real qüvvəyə malik idi. Ordunun ali rütbəli zabitləri, polis, jandarm onun tərəfində idilər. Mülkədarlar, sənaye-ticarət burjuaziyasının yuxarı təbəqələri də çarı müdafiə edirdilər. Fevralın 27-də, hələ bir gün qabaq çar tərəfindən buraxılması elan edilən Dövlət Dumasının iclasında Petroqradda qayda yaratmaq üçün başda M.V.Rodzyanko olmaqla 12 nəfərdən ibarət Müvəqqəti Komitə yaradılmışdı. Komitənin tərkibinə 6 kadet, 1 nəfər kadetlərə yaxın olan, 2 oktyabrist, 1 menşevik, 1 trudovik və 1 mütərəqqi millətçi daxil idi. Elə həmin gün menşeviklərin, eserlərin və trudoviklərin liderləri menşevik Çxeidze başda olmaqla Petroqrad fəhlə deputatları Sovetinin Müvəqqəti İcraiyyə Komitəsini yaratdılar. Eser-menşeviklərin rəhbərlik etdikləri Petroqrad Soveti İcraiyyə Komitəsinin razılığı ilə 1917-ci il martın 1-dən 2-nə keçən gecə Dövlət Dumasının Müvəqqəti Komitəsi knyaz Q.Y.Lvov başda olmaqla Müvəqqəti hökumət təşkil etdi. Beləliklə, 1917-ci il martın 1-də çar mütləqiyyəti devrildi, martın 2-nə keçən gecə Romanovlar sülaləsindən olan axırıncı çar II Nikolay tac-taxtdan əl çəkmək haqqında akta imza etmək məcburiyyətində qaldı. Rusiyada Fevral inqilabı baş verdi, monarxiya devrildi. İkihakimiyyətlilik yarandı- bir tərəfdə Müvəqqəti hökümət, digər tərəfdə isə Petroqrad soveti. Partiya və təşkilatlar fəallaşdılar.

Yeni hökumət, söz, toplaşma, mətbuat və təzahürlər də daxil olmaqla, siyasi hüquq və azadlıqları elan etdi. Mülkiyyət, milli və dini məhdudiyyətlər, edam cəzası, hərbi məhkəmələr ləğv edildi, siyasi amnistiya elan edildi, səkkiz saatlıq bir iş günü tətbiq olundu. Fəhlələr müharibə illərində qadağan edilmiş demokratik təşkilatların bərpası, həmkarlar ittifaqları, fabrik komitələrinin yaradılması hüququnu əldə etdilər.

Lakin hakimiyyətin əsas siyasi məsələsi həll olunmamış qaldı - Rusiyada formalaşan, Rusiya cəmiyyətini daha da parçalayan ikili hakimiyyət. Torpaq məsələsi də həll olunmadı, fabriklər burjuaziyanın əlində qaldı, kənd təsərrüfatı və sənayenin inkişafa ehtiyacı var idi, dəmir yolu nəqliyyatı üçün yanacaq yox idi.

İnqilabın ilk günlərindən etibarən menşevik və eserlər Sovetlərdə və həmkarlar ittifaqlarında üstünlük əldə etmişdilər. İlk növbədə, Petroqraf Sovetində, daha sonra isə digər şəhərlərdə yaranan Sovetlərdə menşeviklər və eserlər rəhbər vəzifələri ələ keçirməyə nail olmuşdular. Petroqrad Sovetinin Rəyasət heyətinə ilk iclasda seçilən yeddi üzvündən beşini, İcraiyyə Komitəsinin 36 üzvündən 14-nü menşeviklər təşkil edirdi. Petroqdar Sevetinin sədri, qeyd edildiyi kimi menşevik N.S.Çxeidze oldu

Liberal burjua nümayəndələri bu inqilabi Rusiyanı respublika və demokratiya yoluna, saf kapitalizm yoluna çıxaran zəmin hesab edirdilər. Onların fikrincə, Rusiya məhz həmin zəmin əsasında Qərb demokratiyasına qoşulmalı idi.

Leninin, bolşeviklərin fikrincə isə bu inqilab sinfi qüvvələrin yenidən qruplaşması zəminində, şəraitə müvafiq olaraq ya dinc, ya da silahlı üsyan yolu ilə gözləmədən böyüyüb proletar-sosialist inqilabına keçməli idi. Burada marksistlərin "cəmiyyətin inkişafının lokomotivi" saydan sinfi mübarizə, sinfi qarşıdurma əsas rol oynamalı idi. Doğrudur, Fevral inqilabı bir neçə ay ərzində Rusiyanı siyasi cəhətdən ən qabaqcıl ölkələr səviyyəsinə çatdırdı. Lakin bu siyasi uğurların sosial-iqtisadi cəhətdən möhkəmləndirilməməsi, daxili və xarici siyasətdəki uğursuzluqlar, sinfi qarşıdurmaların daha da kəskinləşməsi həmin nailiyyətləri əldə saxlamağa imkan vermədi. Dünya müharibəsi şəraitində baş vermiş sosial-iqtisadi böhranın təqsirkarı hesab edilən mütləqiyyət devrilsə də, fevral inqilabından sonra da Rusiyada bu proses davam etməkdə idi. Mütləqiyyətin daxili və xarici siyasətini kor-koranə davam etdirən Müvəqqəti hökumət və onu müdafiə edən qüvvələr böhrandan çıxmaq üçün hələ ciddi sosial-iqtisadi tədbirlər görə bilmirdilər. Fevral inqilabı demokratiya və aşkarlıq şəraiti zəminində bütün təbəqələrin sosial-siyasi fəallığına güc imkan versə də, dövlət quruculuğu, iqtisadi dirçəliş, müharibəyə və sülh məsələləri, sosial təminat və s. vacib problemlər həll edilməmiş qalırdı: Xalq təsərrüfatının dağılması davam edir, sənaye müəssisələri bağlanır, təsərrüfatsızlıq baş alıb gedir, işsizlik artır, ərzaq böhranı dərinləşir, sosial təminat heç dərəcəsinə enmişdi. Siyasi qüvvələr, ictimai hərəkatlar, siyasi partiyalar və təşkilatlar, sosial qruplar arasında konsensusun olmaması da ölkədəki bu vəziyyəti daha kəskinləşdirirdi.



Fevral inqilabı təbiətcə burjua-demokratik idi və Rusiya üçün kədərli nəticələrə səbəb oldu. Rusiyanı demokratik inkişaf yoluna qansız şəkildə gətirmək üçün verilən şansdan istifadə edə bilmədilər. "Bütün güclər Sovetlərə!" Şüarı altında reallaşacaq Oktyabr İnqilabını yaradan əsas rus problemlərinin həllində Müvəqqəti Hökümət passiv qaldı..

Rusiyada ilk inqilab- 1905-1907-ci il inqilabı

Rusiya Uzaq Şərq uğrunda Yaponiya, Balkan əraziləri və boğazlar uğrunda Avstriya-Macarıstan və Türkiyə ilə kəskin rəqabət aparırdı.Hətta 1904-1905-ci illərdə rus-yapon müharibəsi baş vermişdi. Müharibədə Rusiya biabırçı şəkildə ağır məğlubiyyətə uğramışdı. Yüzdən çox millət və xalqın müstəmləkə əsarətinə alındığı Rusiya imperiyasında milli zülm də son dərəcə artmışdı. Buna cavab olaraq ölkədə, xüsusən milli ucqarlarda Polşada, Finlandiya, Ukraynada, Qafqazda, Mərkəzi Asiyada, Volqaboyunda, Krımda və b. yerlərdə milli-azadlıq hərəkatı güclənmişdi. O, çarizmə qarşı demokratik hərəkatla culğalaşmışdı.


Sənayenin geriləməsi, pul dövriyyəsinin pozulması, məhsuldar məhsul və Rus-Türkiyə müharibəsindən bəri artan böyük dövlət borcu, fəaliyyət və hakimiyyət orqanlarının islahat ehtiyacının kəskinləşməsinə səbəb oldu. Hakimiyyətdən narazılıq hərbi uğursuzluqlar (Rus-Yapon müharibəsi) və ölkənin əksər hissəsinin yaşayış səviyyəsinin aşağı olması, yoxsulluq və vətəndaş azadlıqlarının mövcud səviyyəsindən narazılıq var idi: söz, mətbuat azadlığı, qanun qarşısında hamının bərabərliyi yox idi. Rusiyada zəhmətkeşlər olmazın dərəcədə əziyyət çəkirdilər. İş günü 12-14 saata çatırdı. Feodal zülmündən əziyyət çəkən kəndlilərin vəziyyəti daha ağır idi.
Bütün bunlar Rusiyada sosial partlayışın olacağından xəbər verirdi. 1905-ci il 9 yanvar «Qanlı bazar» hadisəsi Rusiyada sosial inqilabın başlanması üçün bəhanə rolunu oynadı. 3 yanvar 1905-ci ildə Sankt-Peterburqun Putilov zavodunun fəhlələri tətil keçirdilər. Fəhlələr 8- saatlıq iş vaxtı, minimum əməkhaqqı və əlavə iş saatlarının ləğv edilməsini tələb edirdilər. Putilov zavodunun tətilini başqa zavod və fabriklar da dəstəklədi. Yanvarın 8-də Peterburqda artıq 150 min fəhlə tətil edirdi. "Sankt-Peterburqun fabrik-zavod fəhlələrinin yığıncağı" təşkilatının başçısı, gizli polisinin casusu Qapon, fəhlələrin çara müsbət münasibətindən istifadə edərək, Qış sarayına doğru dinc yürüş planını ortaya atdı. Qapon deyirdi ki, fəhlələrin tələbləri qanunidir və çar onları məmnuniyətlə dinləyəcək. Hakimiyətin əsl niyyətini anlayan Qorki və ədəbiyyatçıların nümayəndələri daxili işlər nazirinin qəbulunda getdilər, lakin nazir onları dinləməkdən imtina etdi. Peterburq 8 döyüş sahəsinə bölünmüşdü. Paytaxt qarnizonu Pskov və Reveldən çağırılan qoşunlarla gücləndirilmişdi. Yanvarın 9-da fəhlələr öz ailələri ilə birlikdə, əllərində İsa Məsihin sürətləri və çarın portretləri ilə, Peterburqun kənarlarından Qış sarayına doğru yürüşə başladılar. Lakin Qış sarayının ətrafında polisin və qoşunların sıx səfləri ilə qarşılaşdılar. Peterburqski tərəfdə, Narva darvazaları qarşısında və Qış sarayı meydanında qoşunlar fəhlə kütlələrinə tüfənglərdə yaylım atəşi açdılar. Bundan sonra fəhlələrə süvarilər hucum etdi, və onları tapdalamağa və doğramağa başladı. Müxtəlif mənbələrə görə 200 nəfərdən - 1200 nəfər qədər(rəsmi 88 nəfər) adam öldürüldü, 800-5000 nəfər yaralandı. II Nikolay yanvarın 19-da fəhlə nümayəndələrini qəbul etməyə razı oldu. Lakin artıq ölkəni tətil dalğası bürümüşdü. Ancaq yanvarda fabrika inspeksiyasının məruzəsinə əsasən 440 min fəhlə tətil edirdi. Tətildə ən fəal metallurqlar iştirak edirdi.







Qanlı bazar hadisəsi kütlələrdə çar haqqında «xalqın mühafizəçisi» və «himayəçisi» kimi ənənəvi təsəvvürləri alt-üst etdi. Çara olan inam məhv oldu. «Pravda» qəzetinin o zaman yazdığı kimi, fəhlələr həqiqət və ədalətin canlı mənbəyinə olan inamı özləri ilə bərabər qardaş qəbrinə apardılar.
Beləliklə, Rusiya tarixinə 1905-1907-ci illər inqilabi kimi daxil olmuş sosial partlayış baş verdi. 1905-1907-ci illər inqilabi öz xarakteri və vəzifələrinə görə burjua inqilabi idi. Onun məqsədi çar monarxiyasını devirmək və təhkimçiliyin qalıqlarını ləğv etmək idi. Lakin bu inqilab bir sıra cəhətlərinə görə Qərbi Avropadakı burjua inqilablarından fərqlənirdi. Belə ki, yetkinləşməməsi və zəifliyi üzündən Rusiya burjuaziyası inqilaba rəhbərlik etmək iqtidarında deyildi. Üstəlik çarı devirməkdə də onun marağı yox idi. O, ancaq çarın hakimiyyətini məhdudlaşdırmağa və çarizmlə sazişə girməyə çalışırdı. Məhz buna görə də Qərbdəki burjua inqilablarından fərqli olaraq bu inqilabın başlıca hərəkətverici qüvvəsi fəhlə sinfi, onun müttəfiqi isə kəndlilər idi. Onlar demokratik dəyişikliklər tələbləri ilə çıxış edirdilər. Məhz bu səbəbdən bu inqilab burjua-demokratik xarakter almışdı.


1905-ci ilin yanvarından oktyabrına kimi mövcud quruluşa qarşı etiraz hərəkatı paralel olaraq iki istiqamətdə inkişaf etmişdi. Cəmiyyətin orta təbəqələri, ziyalılar və yuxan təbəqələrin nümayəndələri liberal islahatlar yolunu seçmişdilər. Onlar Rusiyada Qərbi Avropa ölkələrinin siyasi modelini yaratmağı nəzərdə tutur və inqilabın dinc yolla aparılması niyyətində idilər. Bu da mütləqiyyətin konstitusiyalı monarxiya ilə əvəz olunmasına gətirib çıxarmalıydı. İkinci yolu təklif edənlər müxtəlif sosial təbəqələrin nümayəndələrinin birləşdiyi qüvvələr idi. Onlar mövcud hakimiyyətə qarşı, mülkədarlar əleyhinə kəndli qiyamlarından tutmuş, silahlı üsyanlara kimi mübarizə formaları təklif edirdilər.


Qanlı bazar hadisəsindən sonra bütün ölkəni, xüsusən əksər şəhərləri tətil hərəkəti bürümüşdü. İri şəhərlərdə tətil edənlərin sayı bir milyon nəfərə çatmışdı. Onların çoxu siyasi xarakter almışdı. Tətillərdə fəhlə sinfi daha çox fəallıq göstərirdi. Bu da fəhlələrdə sinfi şüurun formalaşdığından xəbər verirdi. Fəhlə tətillərində siyasi şüarlarla yanaşı əmək haqqının yüksəldilməsi, iş saatlarının azaldılması və b. tələblər də irəli sürülürdü.


1905-ci il yayda Ümumrusiya kəndli ittifaqı yaranır. İttifaqın qurultayında torpağın xalqın istifadəsinə verilməsi tələbi irəli sürüldü.. 1905-ci ilin yayında narazılıq həyacanları ordunu xüsusən, Rusiya donanmasının dənizçilərini də əhatə etdi. "Knyaz Potyomkin Tavriçeski" zirehdaşıyan gəmisində üsyan baş verdi. 14 iyun 1905-ci ildə, zirehdaşıyan gəmini ələ keçirən matroslar, onu həmin vaxt üsyan baş verən Odessaya gətirdilər. Lakin matroslar yerə enib fəhlələrə dəstək olmaqdan çəkindilər. Gəmi Rumıniyaya yollandı və orada hökumətə təslim oldu.


Ölkəni bürüyən həyəcanları sakitləşdirmək məqsədilə 1905-ci il avqustun 6-da çar II Nikolay Dövlət dumasının təsis edilməsi barədə fərman imzaladı. O, Rusiya tarixinə Bulıgin duması kimi daxil olmuşdur. Çünki onun layihəsi hələ 1905-ci ilin fevralında Daxili İşlər Naziri olan A.Bulıgin tərəfindən hazırlanıb çara təqdim olunmuşdu. Fərmana görə çağırılacaq Dövlət duması məşvərətçi orqan olmalı idi. Onun vəzifəsi ancaq imperiyanın əsas qanunlarına toxunmadan «nəzərdə tutulan qanunvericilik aktlarını hazırlamaq və müzakirə etmək idi». O, qanunvericilik təşəbbüsündən məhrum edilmiş və büdcə məsələləri üzrə səsvermə hüququna da malik deyildi. Liberal qəzetlər bu fərmanı "çarın bir əli ilə verdiyini digər əli ilə geri alması" kimi qiymətləndirirdilər.
Dumaya seçkilər 1906-ci ilin yanvarında keçirilməli idi. Lakin əsas müxalif siyasi qüvvələr, o cümlədən liberalların radikal cinahı olan eserlər, sosial-demokratlar, habelə bolşeviklər Dövlət dumasına seçkiləri boykot etdilər. Duma çağrıla bilmədi.
1905-ci ilin payızından fəhlə hərəkatı yenidən gücləndi. Sentyabrın 19-da ölkədə, ona kimi görünməmiş ən iri ümumi tətil başladı. İlk dəfə Moskvanın mətbəə işçiləri tərəfindən başlanan tətil hərəkatı bütün ölkəni bürüdü. O, bütün sahələri: sənaye, xidmət, bank, nəqliyyat, sığorta cəmiyyətləri, ticarət və b. əhatə etmişdi. Oktyabrın 12-də tətil edənlərin sayı milyon yarıma çatmışdı. Tətilin gedişində, oktyabrın 13-də Sankt-Peterburqda fəhlə deputatları Sovetləri qurumu yaradıldı. Sovetlərin icraiyyə komitələrinin tərkibinə eserlərin, menşeviklərin və bolşeviklərin nümayəndələri daxil idi.
Vəziyyətin çox kəskinləşdiyini görən II Nikolay vaxt qazanmaq məqsədilə 1905-ci il oktyabrın 17-də Manifest verdi O, Rusiya tarixinə 17 oktyabr Manifesti adı ilə daxil olmuşdur. Ona «azadlıqlar Manifesti» də deyilirdi. Manifestdə şəxsiyyətin toxunmazlığı, vicdan, söz, yığıncaq və təşkilatlanmaq azadlıqları, Duma çağrılması; Dumanın razılığı olmadan heç bir qanunun qüvvəyə minməməsi kimi vədlər verilirdi. Siyasi qüvvələrin Manifestə münasibəti bır mənalı deyildi. Fransa, Britaniya və Almaniya hökumətləri Manifesti Rusiyanı nəhayət parlamentarizm yoluna çıxaracaq konstitusiya rejiminin rəhni kimi alqışlayırdılar; Liberalların mülayim hissəsi onu qeyd-şərtsiz ilk qələbə kimi müdafiə edirdi; Liberalların radikal hissəsi kadetlər Manifestə ehtiyatla yanaşırdı; sosialist inqilabçılar və sosial-demokratlar mütləqiyyətlə heç bir sazişə getməyərək Manifesti boş vəd hesab edirdilər. 17 oktyabr Manifesti inqilabı çıxışları səngitmədi və gərginlik şəraitini də aradan qaldırmadı. Sankt-Peterburqda və Moskvada (oktyabrın 21-də) ümumi tətil qurtardıqdan sonra oktyabrın 26-27-də Kronştadt hərbi dəniz bazasında qiyam qalxdı, onun ardınca Sevastopol hərbi-dəniz bazasında açıq çıxışlar baş verdi.
1905-ci ilin dekabrında (12-18-də) baş vermiş Moskva silahlı üsyanı 1905-1907-ci illər inqilabının ən yüksək zirvəsi olmuşdu. Üsyan bolşeviklərin çoxluq təşkil etdiyi Moskva Soveti tərəfindən təşkil edilmişdi. O, dörd gün ərzində (dekabrın 15-18də) admiral Dubasovun komandanlığı altında olan ordu tərəfindən yatırıldı. Lakin bu üsyan fəhlələrin sinfi şüurunun yüksəlməsində çox mühüm rol oynamışdı. O, fəhlələrin çara kortəbii, patriarxal inamını tamamilə məhv etdi.


Moskva üsyanının məğlubiyyətindən sonra inqilab dalğası tənəzzülə uğramağa başladı. Sosial inqilaba qarşı mübarizədə güclü çıxan hakimiyyət 17 oktyabrda verdiyi vədlərə yenidən baxmağa başladı. Artıq bir neçə ay ərzində vətəndaşlara vəd edilmiş azadlıqlar əl çatmaz boş xəyala çevrildilər. Təkcə 1905-ci ilin dekabrında iki min nəfərə qədər adam həbs olundu. 1906-ci ilin yazında həbs və sürgün olunanların ümumi sayı 50 min nəfəri ötdü.Kəskin təqiblərə və cəza tədbirlərinə baxmayaraq inqilab dalğası 1907-ci ilə kimi davam etmişdi.
1905-1907-ci illər inqilabının təsiri ilə Çar höküməti məşvərətçi Duma çağırmaq məcburiyyətində qaldı. 1906-ci ilin mart-aprelində Vitte Dumasına (birinci) seçkilər keçirildiı. Bu Rusiya tarixində ilk seçki idi. Sosialist partiyaları Dumaya seçkiləri boykot etmək taktikası yeridirdilər. Bu cəhətdən bolşeviklər xüsusən ardıcıl idilər. Onlar Dumaya bir nəfər də olsun namizəd irəli sürməmişdilər.
Seçkilərdə hökumət partiyaları — qatı sağ partiyalar və oktyabristlər əsasən məğlubiyyətə uğradılar. Onlar səslərin ancaq 10%-ni toplaya bildilər. Bununla seçkilər, mütləqiyyətin „çarla xalqın möhkəm birliyi“ ehkamına kəskin zərbə vurdu.
Seçkilərdə kadetlər (konstitusion demokratlar) partiyası qələbə qazandı. Onlar deputat yerlərinin üçdə birindən çoxunu əldə etdilər.


Birinci Dumanın təntənəli açılışından bir həftə keçməmiş (mayın 5-də ) onun nümayəndələri Çara ünvanlanmış tələblər irəli sürdülər. Bunlara liberalların vaxtı ilə irəli sürdükləri: ümumi seçkilər keçirmək, Dumanın qanunvericilik fəaliyyətinə qoyulmuş bütün məhdudiyyətləri ləğv etmək, vətəndaş azadlıqlarını qorumaq, ölüm cəzasını ləğv etmək, aqrar islahatı hazırlamaq, vergi sisteminə yenidən baxmaq, ümumi və pulsuz təhsilə keçmək, milli azlıqların tələblərini ödəmək, tam siyasi əfvetmə keçirmək və b. kimi tələblər daxil idi. Çara itaətkar hökümət bu tələbləri rədd etdi. Nəhayət, 1906-ci il iyulun 8-da birinci Duma buraxıldı, Əsas bəhanə aqrar məsələsi oldu.
1907-ci ilin fevralında İkinci Duma çağırıldı. Bu Duma birincidən də radikal idi. Onun tərkibinə 100 sosialist (37-eser. 66 sosial- demokrat), 100 nəfərə yaxın trudovik, 100 kadet və 80 nəfər milli azlıqların nümayəndələri daxil idi. Dumaya oktyabristlərdən cəmi 19, monarxistlərdən isə 33 deputat seçilmişdi.
1907-ci il iyunun 3-də çar II Nikolay İkinci Dumanı da buraxdı və həmin il noyabrın 1-də növbəti Duma çağırmağı elan etdi, Çarın fərmanında Dumaya seçkilər qanununda kökündən dəyişikliklər edildi. Bu qanun III Dövlət dumasında mülkədarların və iri monarxist burjuaziyanın şəksiz hakimiyyətinin təmin edilməsinə xidmət edirdi. Bu seçki qanununa görə bir mülkədarın səsi 7 şəhərlinin, 30 kəndlinin və ya 60 fəhlənin səsinə bərabər idi. Bu fərman Rusiya tarixinə 3 iyun dövlət çevrilişi kimi daxil olmuşdur.
Beləliklə, iki il yarıma kimi davam etmiş Birinci rus inqilabı məğlub oldu; inqilabı qüvvələrin çarizmi devirməyə gücü çatmadı. Onun başlıca səbəblərindən biri də Rusiya burjuaziyasının zəifliyi, inqilaba rəhbərlik iqtidarında olmaması və qeyri ardıcıllığı idi.



1905-1907-ci illər inqilabına müxtəlif mənalı qiymət verilirdi. Bolşeviklər müstəsna olmaqla liberallar və menşeviklər onu burjua inqilabı kimi qiymətləndirirdilər. Onların fikrincə inqilaba burjuaziya rəhbərlik etməli və qalib gəldikdə burjuaziyanın hakimiyyəti qurulmalıdır. Onun təkamül yolu ilə baş verməsini əsas götürürdülər. Digər siyasi qüvvə və partiyalardan fərqli olaraq bolşeviklər bu inqilabı burjua-demokratik inqilabı kimi qiymətləndirir, inqilabda silahlı üsyanı ön plana çəkirdilər. Onlar tələsərək inqilabın böyüyüb sosialist inqilabına keçməsi ideyalarını da təbliğ edirdilər,

Beləliklə, 1905-1907-ci illər inqilabı məğlubiyyətlə qurtardı, Lakin Rusiya üçün onun böyük əhəmiyyətli nəticələri oldu. Əvvəla, xalq kütlələrinin, xüsusən kəndlilərin çara inamı sarsıldı, mütləqiyyətə ilk böyük zərbə dəydi. İkinci, Rusiyada kapitalizmin inkişafında yeni mərhələ açdı; Üçüncü, İstismar olunan kütlələr qısa müddətə olsa da, müəyyən azadlıqlar əldə etdilər. Kütlələrin siyasiləşməsi gücləndi, Geniş sürətdə ictimai təşkilatlar və siyasi partiyalar yarandı; Dördüncü, Rusiyada məşvərətçi səlahiyyətlərə malik ilk parlament -Dövlət duması meydana çıxdı. Rusiya formal olsa da, parlamentli monarxiya inkişaf yoluna qədəm qoydu.